Idę, jadę, lecę

Idę, jadę, lecę,
grunt, że się przemieszczam
a samo to już wprawia mnie w radosny nastrój.
Zasiedzenie i zastanie
w domu, w pracy
ma zniknąć
a perspektywa
ciepłych ba goracych, bezdeszczowych
wakacji
napełnia mnie euforycznym optymizmem.
Podróż i cel stają się tak samo ważne.
Aparat fotograficzny
okulary przeciwsłoneczne
krem do opalania i po
zyskują w stosunku do
szczoteczki do zębów
i tego co dzisiaj w telewizji.

Perpsektywa ogladania świata w chmurach też nęci.

Jak znajdę dostęp do wifi
słońcem się podzielę.

Aloha.

dysputa do wnętrza skierowana

Taaak...

szepnąłem sam sobie do ucha.

Świat jest zdecydowanie za nudny,

nawet to co jest niezwykle spektakularne

jest mało spektakularne.

Zachodzę więc w głowę

czy jest coś lub ktoś

c o k t o l w i e k mogłoby wyrwać mnie chociaż

na jeden dzień z marazmu powtarzalnej egzystencji

wprawiając w zachwyt nad nieułudą

ale nad byciem lub bytem

aby każdy oddech i ruch wprawiał mnie

w coraz to bardziej szaleńczy ciąg

bycia autentycznym.

Teodor i Antoni - Teodor -

- Teodor! Ryknął ktoś tuż za plecami Pana Teodora aż ten niemalże przysiadł pod mijanym właśnie krzakiem. Teodor! Sukinsynu, do nogi mówię! Panu Teodorowi w tym momencie przed oczami przeleciało całe życie zatrzymując się w ułamku sekundy przy hitlerowskiej okupacji, podczas której przecież wielokrotnie ocierał się o śmierć, a zszargane nerwy właśnie znów dały o sobie znać.

- Niemcy wrócili... pomyślał i już miał prysnąć jak za młodu między chaszcze, gdy właśnie z nich wyleciało psisko z językiem do samej ziemi i radośnie rozmerdanym ogonem.

- Teodor do jasnej... gdzież się szlajasz! Zza Pana Teodora wychyną właściciel zwierzęcia wyraźnie już rozluźniony. - I co psia mordo znów się gówna w krzakach nażarłeś?

Pan Teodor patrzył na sytuację w osłupieniu. Tymczasem właściciel zapiął psu smycz i szybkim krokiem oddalił się wraz z nim w przeciwnym kierunku.

- Psia mać! Zaklął pod nosem Pan Teodor.

* * *

słońce co rano wstaje
a księżyc co nocy wschodzi
noc nocą zostaje

jak od tysięcy lat

góry od zawsze stoją jak stały
w tych samych miejscach
na wstrzymanym oddechu
ot, po prostu skały

jak przez tysiące lat

a Ty
budujesz szopki
chrzanisz morały

a świat
jest
czarny
i biały

jak od tysięcy lat

Teodor i Antoni - Wizyta -

W dobrze już wysiedzianym w kwiatowe wzory fotelu drzemał Teodor. Na jego zsuniętych na czubek nosa okularach telewizor powtarzał odblaskami niebiesko białe obrazy. Z głośników płynął jednostajny i nic nie mówiący szum informacji mieszając się z dosyć głośnym ale miarowym pochrapywaniem, w które stopniowo powoli zaczął wrzynać się mechaniczny dźwięk. Z każdą chwilą stawał się coraz bardziej nachalny i natarczywy. Widocznie zburzył spokój śpiącego, który zaczął nerwowo wiercić się machając raz po raz dłonią oganiając się od sennego roju pszczół, które atakował go z nachalną zaciętością. Gdy umilkł, Teodor na powrót zaczął spokojnie posypiać gdy coś nim gwałtownie wstrząsnęło.

- Teodor, Teodor! Wstawaj, żyjesz? Hej!

- Co do ... zbudzony rozglądał się półprzytomnie.

- Dzwoniłem do Twoich drzwi dobre trzy minuty, już myślałem że coś Ci się stało...

- Staryś a głupiś Antoni - mruknął jeszcze rozespany. Przecież gdyby mi się coś przytrafiło to Tobie pierwszemu bym o tym dał znak! Chyba się zdrzemnąłem...

- Tak, zdrzemnąłeś jak stary niedźwiedź w gawrze! Słyszałeś, Obama do nas przyleciał jest teraz w telewizji relacja z powitania.

- Wszelki duch... przecież go zabili... oglądałem wiadomości... no w Afganistanie...komandosi... kula w łeb...

- Osamę ustrzelili z al Kaidy, a przyleciał Obama, prezydent USA! Ryknął wyraźnie zniesmaczony głupotą kolegi Antoni.

- Wiesz Antoś, ja to już zupełnie przestałem się w tym orientować. Zresztą gówno z tego dla mnie wynika. Przyleciał i odleci a mojej emerytury i tak wyżej dźwignąć nie potrafi. Mówiąc to poczłapał zrezygnowany w jednym kapciu do kuchni, w której czekała na niego nieco już przestygnięta porcja ziółek.

Teodor i Antonii - Reklamy -

Jak co ranek leżąc w łóżku Teodor czekał aż włączy się radiobudzik i zacznie nadawać jego ulubiona stacja radiowa. Gdy tylko rozbrzmiały pierwsze takty jakiejś piosenki zlazł z łóżka i skierował się do wygódki. W tym czasie speaker rozpoczął czytać wiadomości, po których zakończeniu zaanonsowano reklamy.

"Masz problemy z wypróżnianiem? Nasz nowy rewelacyjny środek przeczyści łagodnie, nie przerwie Twojego snu...", "Swędzi Cię w miejscach intymnych - polecamy płyn do higieny intymnej marki..."

Myjąc dłonie i spoglądając w lusterko w swoje zbyt przekrwione oczy i rozmierzwione włosy słuchał nadal z zapartym tchem.

- Albo one albo ja.... liczył w duchu na ich lub swój rychły koniec.

A tu jak na złość...

"Problemy z oddawaniem moczu? Prostata alarmuje..."

A gdy rozpoczął smarowanie pieczywa masłem, jednocześnie doglądając mleka na gazie do uszu dobiegł kolejny blok reklamowy.

"Boli jak siadasz? To muszą być hemoroidy, pozbądź się ich już dziś dzięki nowej wyjątkowo skutecznej maści - polecanej również na pryszcze..."

"Krwawią Ci dziąsła, masz nieprzyjemny oddech..?"

Być może tego było za dużo i Teodor w przypływie młodzieńczych sił wyrwał kabel od zasilania z kontaktu po czym zamachując się jak Majewski kulą pchnął radiobudzik przez całą długość gościnnego pokoju kończąc jego żywot na sąsiedzkiej ścianie w efektownym trzasku łamanych elektroniczno - plastykowych kawałeczków.

- Teoś? Wszystko w porządku? Właśnie zza niej dobiegł zaniepokojony i przestraszony głos Antoniego.

- Aaa... całujcie mnie wszyscy w dupę!

w mieście

pijany idzie zygzakiem

babon niesie zakupy

ktoś się potkną

o krzywy chodnik

inny zaklął

a niewidomy chłopak

puka laską

w takt jednostajnej melodii

w samochodach

siedzą jak sępy

tępe głowy

złe na wszystkich wokół

bo najważniejsze

a cierpią

bez prawa pierwszeństwa

w kolejkach

upał zlepił spaliny

kurz tylko tu

ma kolor popiołu

a woda smak benzyny

- w ustach mam proszek

wieczorem

w domu

zamiast zimnej wody

wypiję piwo z lodówki

smak

wielkomiejskiej

swobody.

Teodor i Antoni - W parku -

Słońce było już dobrze w zenicie, pszczoły brzęczały ospale, a w miejskiej fontanience woda chyba tylko od niechcenia jeszcze się przelewała. Wszystkie ławeczki znajdujące się w najdogodniejszych miejscach Parku Saskiego były zajęte przez matki, mamki lub opiekunki, które korzystając z pięknej pogody zabrały dzieci na spacer. Drugą część z nich zajęła młodzież, która nie wiadomo dlaczego zamiast w szkole wybrała taki oto światopoglądowy typ nauki.

- Diabli nadali! Mruknął starszy pan w staromodnym białym garniturze. Nerwowo postukując laseczką skierował się w stronę jedynego niezajętego miejsca na środku placu. Uff - stęknął, do cholery z tym słońcem, mogłoby nieco powiać.

- Powitać pana radcę! Gdzieś zza ucha usłyszał znajomy głos.

- Aaa, witam pana dyrektora! Na spacerek? Uprzejmie zagadnął.

- Żona mnie wygoniła, żebym się trochę poruszał. Nie ma innej ławki, tak gdzieś w cieniu?

- Wszystkie zajęte. Niańki z dzieciakami na wszystkich się rozwaliły, a emeryt który swoje już przecież, Panie tego, odsłużył musi walczyć teraz i tu o przetrwanie. I dodam jeszcze - jest bez szans!

- Ech, kochany Panie Teodorze, kiedyś było zupełnie inaczej. Ale cóż dupokracja, spróbuj Pan którąś laską przepędzić lub na dzieciaka fuknąć, gotowi są za to człowieka zlinczować.

- Fakt, jak ojciec i matka nie nauczyli szacunku do starszych to nikt ich teraz nie nauczy!

Tymczasem tuż przed ich nosami, główną alejką niczym regata przepłynęła dziewczyna słuchając muzyki.

- Tfu, widział pan, panie tego, jak się nie ubrała? Toż to o pomstę do nieba woła! Panie Antku!

- Ehh, a ja gdybym był młody...

- Że co?! Widzę, że słońce również stare łby wysuszyło! Odrzekł wyraźnie zniesmaczony Pan Teodor - jednocześnie podpierając się na lasce i próbując wstać z przeklętego miejsca. Ki, diabeł? Portki się przykleiły? Ha, toż to guma do żucia! No, to już za dużo, nawet jak na mnie! Trzydzieści lat obstalowany garnitur a tu takie... I co, z taką plamą na tyłku do domu? Panie Antosiu, może mnie pan jakąś gazetką poratuje bo tak jakoś nie fortunnie iść...

- A tak, tak. Ot proszę... powiedział zakłopotany kolega podając pośpiesznie gazetę.

- Wyborcza?! No nie - nóż w samo serce! W takim razie wolę już z przyklejoną gumą na zadzie chodzić niż przed sąsiadami oczami świecić!

Monolog Monstrum

"Mam w sobie wielką miłość, której nie potrafisz sobie wyobrazić oraz wielki gniew, który zadziwiłby cię ogromnie. Jeżeli nie zaspokoję jednego, pogrążę się w drugim"

Monstrum z dr Frankensteina

Kogo szukam?

Istoty...

jaką i sam jestem,

którą mógłbym

pokochać

całym swym Jestestwem.

Istoty jak Ja!

- aby tylko była...

i będąc jedynie

Mnie nie nienawidziła.

O kochaniu nie myślę!

- o duszy?

broń Boże!

Kim lub Czym

jestem?

- Nie wiem...

- więc

odchodzę.

w płomieniach

samounicestwienia

na stosie

moich pragnień

spalając pragnienia!

obraz kontrolny

obraz kontrolny

to brak reakcji

obraz kontrolny

obraz stagnacji

nic nie mówimy

nic nie robimy

tylko piszemy

tylko patrzymy

obraz ten jasne

daje sygnały

tak, aby oczy

się nie spotkały

lub żeby dłonie

się nie dotknęły

i usta

aby nie zapragnęły

nic nie mówmy

tylko piszmy

nic nie róbmy

patrzymy

Codzienność

Codzienność
jest jak diabeł
co spowszedniał

spotykam ją
od szóstej z rana
do późnej nocy
- jest taka sama.

Nie muszę się umawiać
na spotkanie
Zabiegać o nią - też nie muszę
by czuła się kochana
Nie muszę...

Codzienność
przyjdzie sama

i nie poczuję
gdy znów wpadnę
w jej ramiona

Nie będzie dla mnie
ciepła,
chłodna
nie będzie cierpka
słodka, słona

po tym ją tylko poznam,
że to Ona.

Zimne ryby

Ilu z nas mówi wprost to o czym tak naprawdę myśli? W towarzystwie, w prywatnej rozmowie. Omijając pewne tematy jest łatwiej, mówić o niczym, bagatelizować - jest łatwiej. Staje się to pomysłem na całe życie.
Jednocześnie wartościujemy i boimy się osób, które "mają własne zdanie".
Paradoks społeczny.
Preferujemy osobniki podobne, to właśnie te niewyróżniające są dla nas bezpieczniejsze.
Indywidualiści mogą zaskoczyć, zagrozić, choć z drugiej strony intrygują, pociagają.
To typowe.
Typowe, że o tym nie mówimy.

Dawno temu w odległej galaktyce...

Zaprojektowałem
w swojej głowie

Świat.

no świat,
taką "ludzką ziemię"

kręcącą kółka
we wszechświecie

samotną
chociaż pełną ludzi
ciągle drapiących ją po grzbiecie

trochę nieznośnych
wkurzających,
z tymi swoimi
"jeny", "ale"
"ty dziadu"
"sorry"
"jak wspaniale!"

i tak przez lat tych
sto tysięcy
a może mniej
a może więcej...

kręcącą kółka
we wszechświecie

i nagle!
gdyby?
żadne halo!
w lat setek mgnieniu
bez wyjątku
tak każdy człowiek
(jak wspaniale)
wskoczył
do swojej cud rakiety
i wyemigrował z niej
niestety...

- Z niedowierzaniem,
od niechcenia
włos przeczesała
"nasza Ziemia"

gdzieś w dal za nami
spoglądała

i się z radości rozleciała

THE END

Dlaczego nie maliny?

"Dobrze jest znać prawdę i śpiewać o niej głośno, ale jeszcze lepiej jest znać prawdę i spiewać o śliwkach" przysłowie japońskie

Dlaczego nie śpiewać o malinach? Te pytanie nie daje mi zasnąć! :-)