samemu sobie

Nie chce mi się

nawracać

prosić, lub przekonywać

do zmiany zdania.

Nie chce mi się

bezustannie czekać,

aż wrócisz, podejdziesz

choć w formie pytania.

Znudziły mnie już formy

gesty, moje boje.

Znudziły mnie już nawet

przeprosiny,

choć tak po prawdzie

winny to być Twoje.

Znudziły mnie fochy,

których już genezy

znać nie chcę,

a wiem tyle tylko, 

że obrażam 

westchnieniem,
że obrażam gestem.

Już obecność moja

(jak zauważyłem)

staje się problemem.

Moje milczenie, cokolwiek

jest niedopomyśleniem.

Mam dosyć,

tak ogólnie,

w szczególe,

jeśli mam być szczery.

Przeszkadzam
Wam,
Tobie.

Zostawcie mnie więc
samemu sobie,

I idźcie
bardzo proszę,

z Panem Bogiem.